ne diyeyim..

Kırılsam, içimden kelimeler dökülecek. Hal böyleyken, konuşmayı sevmememi anlayamıyorum. Konuşmak sınırlayan bir şey sanki, aklımdan geçenlerin hızına sesim yetişemiyor ki. İnsanların "neden bir şey demiyorsun?" sorularına cevap veremiyorum o yüzden. Ben birçok şey anlatıyorum aslında, ama içimden.
Hem kelimeler çok güvenilir değil ki düşünceleri aktarmakta. Şimdi benim yağmurumla sizinki bir mi? Sizi temin ederim, değil. Yine de, bunları bile kelimelerle anlatıyorum.
Konuşmayı sevmeyince yazmayı sevmem gerekirdi belki. O da olmuyor.
Ben düşünmeyi seçiyorum.

Düşünmeyi ve müziği. Kelimelerin eksiğini, gediğini tınılar kapatıyor. İçimden geçeni anlatıveriyor. Mis.